A Meeting in London

De achtentwintigjarige kunstdocente Emma zit zenuwachtig te wachten in een Londens café. Haar vriendin Lucy heeft een blind date voor haar geregeld met James, een dertiger die in een boekhandel werkt en net als zij dol is op boeken en katten. Met haar rode gelukssjaal om oefent Emma in gedachten wat ze gaat zeggen.

James komt aan en loopt meteen tegen een stoel aan, wat het ijs op een hilarische manier breekt. Ze bestellen koffie en eten bij een belachelijk trage ober die beweegt alsof hij onder water is. Wat begint als ongemakkelijk gebabbel wordt al snel een levendig gesprek over hun gedeelde interesses.

Ze ontdekken dat hun katten even gek zijn: Emma's Picasso eet alleen maar duur voer en haalt uitsluitend blauwe pennen op (waarom in hemelsnaam alleen blauwe?), terwijl James' Hemingway op zijn toetsenbord slaapt en rare e-mails verstuurt wanneer hij niet oplet. De kattenverhalen zorgen voor veel gelach en een directe klik.

Emma vertelt hilarische verhalen over haar tienerleerlingen die creatieve theorieën over kunst hebben, zoals dat de Mona Lisa glimlacht omdat ze haar huiswerk is vergeten. James biecht op dat hij die ochtend bijna kattenvoer heeft gedronken omdat hij per ongeluk koffie in Hemingway's bakje had gedaan.

De tijd vliegt voorbij terwijl ze kletsen met een glas London Pride bier. Tweeënhalf uur gaat voorbij alsof het minuten zijn. Als het tijd is om te gaan, wisselen ze superblij nummers uit en spreken af voor aanstaande zaterdag bij Portobello Market, waarbij James grappend zegt dat hij zal proberen niet tegen de hekjes bij station Notting Hill aan te lopen.

Het verhaal eindigt met beiden die Lucy bedanken voor de perfecte match. Ook al hebben hun katten totaal geen interesse in hun romantische avonturen, Emma en James weten dat ze iets bijzonders hebben gevonden. Londen wordt nog mooier als je iemand ontmoet die de tijd doet verdwijnen.