Meurtre à Montpellier

Het lab vindt grond uit de tuin van de familie Martin en kruitsporen op de veters. Op de telefoon is er een betaalapp: een recente overschrijving verschijnt, bijna € 50.000. De afzender is een schijnbedrijf. De eigenares is een vriendin van Élise.

Pierre belt Élise met een kalme stem. “Gelieve te komen om een verdachte te herkennen,” zegt hij. “U kunt ons helpen een detail te bevestigen.” Élise aarzelt, maar ze accepteert. Ze komt aan bij het politiebureau met een donkere bril en loopt langzaam. Ze gaat zitten in de kamer met spiegelglas. Karim staat aan de andere kant, in een grijs overhemd.

Élise kijkt hem aan en haar lippen gaan een beetje open. Even vergeet ze te spelen, dan herpakt ze zich. “Ik ken deze man niet,” zegt ze. Haar stem is stevig, maar haar vingers trillen. “Dank u,” zegt Pierre. “Gelieve te gaan zitten.” Hij legt een stapel formulieren op de tafel.

“Uw telefoon heeft de verzekeringsagent gebeld,” begint hij. “Het bedrijf van uw vriendin heeft geld naar Karim gestuurd. Karim heeft u een bericht met een code gestuurd. Hij heeft ons verteld wat gepland was. De camera’s hebben u bij het huis gezien om acht uur ’s avonds — u bent naar binnen gegaan en daarna weer vertrokken. U bent teruggegaan naar yoga om voor uzelf een alibi te maken.”