Nick komt aan in West Egg

1. In mijn jongere en meer kwetsbare jaren gaf mijn vader me een raad waarover ik sindsdien ben blijven nadenken. 'Zo gauw je de neiging voelt op iemand kritiek te hebben zei hij, 'denk er dan aan dat niet alle mensen in deze wereld zo bevoorrecht zijn geweest als jij.' Meer zei hij niet, maar we hebben elkaar altijd bijzonder goed begrepen zonder dat er veel gezegd werd, en ik begreep dat hij er heel wat meer mee bedoelde.

2. Als gevolg daarvan heb ik de neiging elk oordeel op te schorten, een gewoonte die veel merkwaardige karakters voor me toegankelijk heeft gemaakt en me tevens het slachtoffer deed worden van nogal wat doorgewinterde zanikers. De abnormale geest heeft deze eigenschap vlug in de gaten en klampt zich er meteen aan vast wanneer die zich voordoet in een normaal mens, en zo kwam het dat ik er op de universiteit ten onrechte van beschuldigd werd een intrigant te zijn omdat ik weet had van het geheime hartenleed van wilde, mij vreemde jongemannen.

3. Merendeels boden deze vertrouwelijkheden zich ongezocht aan – vaak heb ik gedaan alsof ik sliep, of er met mijn hoofd niet bij was, of een vijandig gebrek aan ernst bezat wanneer ik door een onmiskenbaar teken besefte dat er een intieme onthulling in de lucht hing; want de intieme onthullingen van jongemannen, of tenminste de bewoordingen waarin zij die uiten, zijn doorgaans een vorm van plagiaat en ontsierd door duidelijke verzwijgingen.

4. Het opschorten van oordelen is een kwestie van oneindige hoop. Ik ben nog altijd wat bevreesd dat iets me ontgaat wanneer ik vergeet, zoals mijn vader aanmatigend opperde en ik aanmatigend herhaal, dat een besef van fundamenteel fatsoen niet gelijkelijk wordt uitgedeeld bij de geboorte.

5. En na zo opgeschept te hebben over mijn verdraagzaamheid, moet ik toegeven dat zij haar grenzen kent. Gedrag mag op harde rots of op nat drasland gegrond zijn, maar op een gegeven moment kan het mij niet meer schelen waarop het is gegrond. Toen ik afgelopen herfst van de oostkust terugkwam, had ik het gevoel dat ik de wereld voorgoed in uniform en in een soort morele geeft-acht houding wilde zien; ik wilde geen luidruchtige uitstapjes meer met een bevoorrecht kijkje in het hart van de mens.

6. Alleen Gatsby, de man die zijn naam aan dit boek geeft, was vrijgesteld van mijn reactie – Gatsby, die alles symboliseerde waarvoor ik een oprechte minachting heb. Indien persoonlijkheid een onafgebroken reeks van geslaagde gebaren is, dan had hij iets magnifieks, een verhoogde gevoeligheid voor de beloften van het leven, alsof hij verwant was aan een van die gecompliceerde machines die op tienduizend mijl afstand aardbevingen registreren.

7. Deze ontvankelijkheid had niets van doen met die slappe vatbaarheid voor indrukken die met de weidse naam 'scheppend temperament' aangeduid wordt – het was een ongemene aanleg om te blijven hopen, een bereidheid tot romantiek zoals ik nog nooit bij iemand anders tegengekomen ben en waarvan het niet waarschijnlijk is dat ik die ooit opnieuw zal tegenkomen.

1 2 3 4 5 6 7 8 »

Back to De grote Gatsby"