Nick komt aan in West Egg

1. We liepen door een hoge hal een heldere, rozekleurige ruimte binnen, broos in het huis gevat door hoge glazen deuren aan weerskanten. De deuren stonden op een kier open en glansden wit af tegen het frisse gras dat een eindje het huis in leek te groeien. Een zoele wind woei door de kamer, blies de gordijnen aan het ene eind erin en aan het andere eind eruit als fletse vlaggen, ze opbollend tot aan de geglaceerde bruidstaart van het plafond, rimpelde vervolgens over het wijnkleurige tapijt en maakte er schaduwen op zoals de wind op het zeeoppervlak doet.

2. Het enige voorwerp in de kamer dat volkomen stil stond was een enorme sofa waarop twee jonge vrouwen drijvende gehouden werden als zaten ze op een verankerde ballon. Ze waren allebei in het wit, en hun jurken rimpelden en fladderden alsof ze net weer terug naar binnen waren geblazen na een korte vlucht om het huis. Ik moet daar een ogenblik of wat hebben staan luisteren naar het flapperen en klapperen van de gordijnen en het kreunen van een schilderij aan de muur.

3. Toen klonk er een dreun terwijl Tom Buchanan de achterste deuren sloot en de gevangen wind stierf weg in de kamer, en de gordijnen en de tapijten en de twee jonge vrouwen streken langzaam op de grond neer. De jongste van de twee was een onbekende voor mij. Ze lag languit gestrekt aan haar kant van de sofa, doodstil met haar kin iets omhoog alsof ze er iets op gebalanceerd hield dat best weleens zou kunnen vallen.

4. Als ze mij vanuit haar ooghoeken zag dan liet ze daar niets van blijken – ja, ze bracht me er zelfs haast toe om mompelend mijn verontschuldigingen aan te bieden voor het feit dat ik haar gestoord had door binnen te komen.

5. Het andere meisje, Daisy, deed een poging op te staan – ze boog zich enigszins voorover met een consciëntieuze uitdrukking op haar gezicht – toen lachte ze, een absurd, charmant lachje, en ik lachte ook en liep verder de kamer in. "Ik ben ver-verlamd van vreugde." Ze lachte weer alsof ze iets heel geestigs had gezegd, en hield mijn hand even vast, waarbij ze mij in de ogen keek, me verzekerend dat er niemand anders ter wereld was die ze zo graag wilde zien. Dat was zo een maniertje van haar.

6. Ze gaf me mompelend te verstaan dat het balancerende meisje Baker van haar achternaam heette. (Ik heb horen zeggen dat Daisy's mompelen er alleen toe diende om mensen dichter naar haar toe te trekken; een niet ter zake doende aanmerking die geen afbreuk deed aan het charmante ervan.)

7. Hoe dan ook, juffrouw Bakers lippen bewogen even, ze knikte me haast onwaarneembaar toe, en kantelde toen snel haar hoofd weer naar achteren – het voorwerp dat ze in evenwicht hield begon klaarblijkelijk te wankelen en dat had haar enigszins doen schrikken. Opnieuw steeg er een verontschuldiging naar mijn lippen. Bijna ieder vertoon van totale zelfgenoegzaamheid ontlokt aan mij een verbluft huldebetoon.

« 1 2 3 4 5 6 7 8 »

Back to De grote Gatsby"