Nick arrive à West Egg

Mijn huis bevond zich op het uiterste punt van het ei, op nauwelijks vijftig yards van de zeestraat, en ingeklemd tussen twee enorme gebouwen die men verhuurde voor twaalf- of vijftienduizend dollar per seizoen. Het gebouw dat ik rechts van mij had was een kolossaal monument, volgens welke maatstaf men het ook wilde beoordelen – in feite was het een kopie van ik weet niet welk Normandisch stadhuis.

Daisy was mijn verre nicht, ik had Tom op de universiteit leren kennen, en vlak na de oorlog had ik twee dagen bij hen in Chicago doorgebracht. Dit korte bezoek had bij mij een gemengde indruk achtergelaten, maar de familiale nieuwsgierigheid en misschien een zekere nostalgie hadden mij ertoe aangezet het contact te hernieuwen.

Naast andere prestaties van fysieke aard was de echtgenoot een van de krachtigste atleten die ooit rugby hadden gespeeld aan Yale – een personage dat in zekere zin nationale bekendheid genoot, een van die mannen die op eenentwintigjarige leeftijd een zo scherpe graad van uitmuntendheid bereiken, hoewel van beperkte orde, dat alles wat zij daarna doen de smaak van een anti-climax heeft.

Zijn familie was fabelachtig rijk – zelfs op de universiteit was zijn verkwisting een onderwerp van verwijt – maar nu had hij Chicago verlaten en was naar New York gekomen met een gevolg om de adem te benemen. Een voorbeeld: hij had uit Lake Forest een hele stal ponypony's meegebracht om polo te spelen. Men kon zich moeilijk overtuigen dat een man van zijn leeftijd rijk genoeg kon zijn om zich zo'n luxe te veroorloven.