Het Begin van het Leven

(Inizio della vita)

1. Tegen de middag waren de golven als bergen. Ons schip ging op en neer, op en neer. Water sloeg over het dek. Een keer, twee keer, dachten we dat ons anker los was geraakt. De kapitein beval een ander anker uit te gooien. Nu hadden we twee ankers die ons vasthielden.

2. Toen sloeg de echte storm toe. Ik heb geen woorden voor hoe verschrikkelijk het was. Zelfs de oude zeelieden waren bang. Ik zag angst in hun ogen. De kapitein liep vele keren langs mijn hut. Ik hoorde hem fluisteren: "Heer, heb genade met ons!"

3. "We zijn allemaal verloren!" bleef de kapitein fluisteren. "We zijn allemaal dode mannen!" Toen de kapitein die woorden zei, stierf mijn moed. Deze man had dertig jaar gevaren. Als hij bang was, waren we gedoemd. Ik bleef in mijn hut. Ik was bevroren van angst.

4. Ik kon niet bewegen. Ik kon niet denken. Ik had om de eerste storm gelachen. Ik had punch gedronken en mijn beloftes aan God vergeten. Nu was God echt boos. Deze storm zou ons allemaal doden. Er was deze keer geen ontsnapping.

5. Eindelijk dwong ik mezelf om aan dek te gaan. Wat ik daar zag geeft mij nog steeds nachtmerries. De zee was zwart en wit van schuim. Golven zo hoog als kerken sloegen over ons heen. De wind schreeuwde als duizend demonen. Ik hield me stevig vast of ik zou worden weggevaagd.

6. Ik keek rond. Twee schepen bij ons hadden hun masten omgehakt. Een ander schip ongeveer een mijl weg was aan het zinken. Ik keek hoe het onder de golven verdween. Al die mannen verdronken in het koude zwarte water. Nog twee schepen waren losgeraakt van hun ankers.

7. Die avond smeekte onze bemanning de kapitein om onze masten om te hakken. Hij wilde het niet doen. Een schip zonder masten is hulpeloos. Maar de bootsman zei: "Als we ze niet omhakken, zinkt het schip!" De kapitein stemde eindelijk toe. Ze moesten het schip redden.

« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 »

Torna a tutte le storie olandesi di livello A1 Torna alla panoramica di Robinson Crusoe