Begin van het Leven

(Début dans la Vie)

1. Dus hakten ze om de voorste mast. KRAK! Hij viel in de zee. Maar nu schudde de hoofdmast verschrikkelijk. Hij zou het schip uit elkaar breken. Ze moesten die ook omhakken. Nu hadden we helemaal geen masten. We waren als een kurk in het water.

2. Ik kan mijn angst niet beschrijven. Ik was jong. Ik had de dood nog nooit zo dichtbij gezien. Maar erger dan de angst voor de dood was mijn schuld. Ik had mijn beloftes aan God gebroken. Ik had om Zijn eerste waarschuwing gelachen. Nu zou Hij mij doden.

3. De woorden van mijn vader kwamen terug. Hij had gelijk. Ik was vervloekt. De storm werd erger. Zelfs de oude zeelieden zeiden dat ze nog nooit zoiets hadden gezien. Ons schip was zwaar met lading. Het rolde verschrikkelijk. Elke paar minuten schreeuwde een zeeman: Ze gaat zinken!

4. Ik wist niet wat zinken betekende tot iemand het uitlegde. Als een schip zinkt of vergaat loopt het vol met water en gaat naar de bodem van de zee. Iedereen verdrinkt. Nu begreep ik het. We zouden allemaal sterven in dit koude, donkere water. Onze lichamen zouden nooit gevonden worden.

5. Toen zag ik iets dat mijn bloed deed bevriezen. De kapitein was aan het bidden. De bootsman was aan het bidden. Deze harde mannen die niets vreesden waren op hun knieën en smeekten God om genade. Als zij aan het bidden waren, waren we echt verloren. Ik viel ook op mijn knieën.

6. Midden in de nacht werd het erger. Een zeeman kwam van beneden rennen. Wij hebben een lek! schreeuwde hij. Vier voet water in het ruim! De kapitein sprong op. Alle handen aan de pompen! schreeuwde hij. Dit was onze laatste kans.

7. Mijn hart stopte. Ik viel terug op mijn bed. Ik kon niet bewegen. Er kwam water binnen. We zouden zinken. Ik zou hier sterven in de koude donkere zee. Maar de zeelieden trokken mij omhoog. Jij ook! zeiden ze. Iedereen moet pompen of we sterven allemaal!

« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 »

Retour à Robinson Crusoe